ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΗ

Ιδανική πόλις λένε κάποιοι ότι  είναι ο τόπος  όπου ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να οργανώσει τον ζωτικό του χώρο, ουσιαστικά τείνει να απεικονίσει την φυσική τάξη πραγμάτων, αναζητώντας την αρμονία και την αναγκαία σύνδεση με τον φυσικό του κόσμο.

 Οσο πιο κοντά στην ουσία της φυσικής τάξης βρίσκεται η αρχιτεκτονική  μιας πόλης τόσο πιο ουσιαστική και αληθινή είναι.

Η πολεοδομική και αρχιτεκτονική  α-μορφία και  κοινωνική α-οριστία  του συνόλου σχεδόν των σύγχρονων ελληνικών πόλεων, είναι που προκαλεί στην συντριπτική πλειοψηφία  των κατοίκων τους τελικά αποστροφή και απαξίωση και κατ΄ επέκταση μεταμορφώνει τις κοινωνίες τους σε  ατομικιστικές, θεμελιωμένες στην λογική της προς τα κάτω εξίσωσης (της  ισότητας στο χαμηλότερο δυνατό  σημείο) που  αρνούνται  να αναγνωρίσουν και να δώσουν χώρο σε οτιδήποτε «διαφορετικό».

Κυριαρχούν αυτοί που ικανοποιούνται να θεοποιούν την μιζέρια τους, που δεν αισθάνονται την ανάγκη ν΄ ανέβουν αισθητικά, πνευματικά, ψυχικά η ηθικά…

Δεν είναι υπόθεση ιδεολογίας αλλά υπόθεση προσωπικού ήθους…

Το πιο κρυφό αλλά ταυτόχρονα γοητευτικό στοιχείο ΄των πόλεων μας ίσως να είναι ότι υπάρχουν πάντα μειοψηφίες υπέροχων πολιτών, που ο καθένας από τη θέση του, με ψυχή,  αντιστέκεται και ονειρεύεται προετοιμάζοντας με την καθημερινή του στάση το μελλοντικό σκηνικό για ν΄ αποκτήσει ξανά η πόλη του την λειτουργία που υπονοεί η έννοια πόλις

Η κοινωνία αλλάζει μόνο στον βαθμό που καταφέρνει να αποκτήσει  ένα μηχανισμό συλλογικής δράσης και ευθύνης.
Η αρχιτεκτονική σε τελική ανάλυση δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να αποτυπώνει και να απεικονίζει την ποιότητα της κοινωνίας που την δημιουργεί.

ΟΥ ΤΟΠΟΣ

-

Αναζητώντας τη γνώση μιας συμπεριφοράς τέτοιας πού vα αντιτίθεται στη χυδαία κατανάλωση και των αξιών του τόπου μας.

Αναζητώντας την ευγλωττία της πράξης και του ονείρου μέσα από την συλλογικότητα.

Αναζητώντας τη συνάντηση με τον μετέ­ωρο άνθρωπο τον εξόριστο πολίτη αυτού του τόπου, σκέφτομαι τα λόγια του ποιητή:

 "ο μετέωρος άνθρωπος υπο­πτεύεται ήδη ότι, μόνο ένας κόσμος πού ξεκινά απ’ αυτόν και καταλήγει στον άλλο - στους άλλους μετέωρους ανθρώπους - έχει κάποια λογική υπάρξεως ή κάποια δυνατότητα να επιβιώσει. Τον μετέωρο άνθρωπο θα ισορροπήσει μόνο το άπλωμα του χεριού του στους άλλους κα­τοίκους του πλανήτη, και στη φύση ή τη θάλασσα πού υπήρξαν μάρτυρες στη γένεση.  Μόνο πού αν αυτό γίνει τώρα, θα είναι ένα -χέρι, όχι οδηγούμενο από την Ιστο­ρία ή το φόβο της τιμωρίας, αλλά από βαθύτατη γνώση, την μόνη ικανή, μαζί με τον ερωτά η την τέχνη, να υπερβεί το δέος και το κενό..."